Afgelopen weekeinde had zo mooi kunnen zijn. Ondanks een ‘gipsen arm’ zag het er naar uit dat ik een topweekeinde ging pakken in Vlaanderen.
Ik vertrok vrijdag per bus en trein naar 040 om daarna verder te reizen naar West-Vlaanderen. Gelukkig had ik met mijn kompanen G en J veel te bepraten want ruim 3 uur later kwamen we pas aan door wegwerkzaamheden en andere files, een voorteken?
Afijn, ik sla een uur of 25 over om mij weer te melden in Roeselare rond een uurtje of 7 ’s avonds. 19.15 En vlak bij het stadion van de plaatselijke KSV parkeerde reisgenoot D waarop wij richting Centrum liepen op weg naar een flappentap en een frituur. Na 20 min wel geld maar nog steeds geen normale frituur gevonden, jawel toch echt in een stad van meer dan 50.000 inwoners en dan geeneens een ‘ frietkot’ op het Marktplein of was die verplaatst voor de barakken van Villa Vanthilt? Afijn, aangezien D liever naar Captain America ging zocht ik zelf de weg naar het stadion en onderweg een ‘ vettent’. Afgaande op de lucht van vette worst en het lawaai van bierdrinkers kwam ik bij een buurtcafé waar men de tap blijkbaar al enkele uren hadden doen stromen want toen ik de weg naar het stadion vroeg brak er al snel een behoorlijke woordenstrijd uit tussen een aantal personen in kennelijke staat van dronkenschap. Ik besloot de uitslag niet af te wachten en koerste via mijn inhoudelijk kompas toch redelijk snel op mijn doel af. Helaas kwam ik slechts één Pitabar tegen, dus vestigde ik mijn hoop op de ‘stadionhap’.
Aangekomen bij Stadion Schiervelde vervoegde ik mij voor de portacabin met lieflijke kaartjesverkoopsters voor een staanplaats, andere keus was er zo te zien niet. De jongeman voor mij wilde 3 kaartjes, ja 3! en daar was blijkbaar niet in voorzien. Twee staanplaatsen had ze nog wel maar voor 3 moest ze eerst nieuwe ‘ tickets’ halen en weg vloog ze richting stadion. En terwijl de rij achter mij langer werd vroeg ik mij af hoeveel mensen er binnen zaten, die blijkbaar hun mond vol hadden van de frieten dat ik ze niet hoorde? Na ruim 10 minuten was ze terug met een stapeltje verse kaartjes en had ik nog 10 minuten om wat te eten voor de bekerderby tegen KM Torhout zou beginnen. Voor het hek stond slechts een hamburgerkraam met dode dieren dus ging ik vol verwachting de ultramoderne ingang binnen. In blinkende vitrinekasten waren de zwart/witte parafernalia van de club uitgestald, maar een struise dame liet mij weten dat er vandaag geen verkoop zou zijn dus een speldje zat er niet in, weer een voorteken?
Ik stapte de kantine binnen en vroeg de eerste de beste bierdrinkende snorremans we weg naar de frieten. Niet begrijpend keek hij mij aan. Ik herhaalde mijn vraag iets langzamer, tenslotte wordt ‘Baantjer’ ook ondertiteld op de VRT. Nu sprak de man mij plechtig toe; “Er zijn hier geen frieten”. Even meende ik het vettige West-Vlaamse accent misverstaan te hebben, maar zijn stuurse blik sprak boekdelen. “Buiten is de catering”, was hij mij ongevraagd ter dienste, maar de gedachte aan een broodje met gebakken uienringen, het enige niet-dierlijke wat ze daar te consumeren hadden, trok me niet echt. Ik bedankte de ‘Sulferdopper’, bijnaam van Roeselaren, KSV’ers hebben geen bijnaam wellicht een gevolg van het feit dat de club een fusie is van SK Roeselare met KFC Roeselare in 1999, en begaf me naar de toog voor wat zakjes chips, broodjes kaas, pretzels, enz. Kent u die uitdrukking ‘een koude douche’? Na een overvloedig zonnige zaterdag was ik er wellicht aan toe geweest, maar het stortbad dat de ‘bardame’ in petto had een haast diepgevroren uitwerking. “Meneer, wij verkopen geen chips en de broodjes zijn op”.
Daar stond ik dan, hongerig, verward en zonder drankbonnen –oranje, blauw of groen afhankelijk van uw drankvoorkeur- geduldig wachtend tot de man voor mij de wetenswaardigheden van alle jeugdelftallen van de KSV met de bonnenverkoper had besproken terwijl de scheidsrechter de partij aanfloot. Gelukkig kon ik dan nog een kop ‘cup-a-soup’ of zoiets bemachtigen en aangezien ‘ Sourbry’, de Vlaamse deegwarengigant haar fabrieken te Roeselare heeft lag er nog een gratis stukje beschuit bij, mmmmmm. Na de smakeloze kop rode vloeistof te hebben genuttigd spoedde ik mij naar de ‘overliggende’ tribune 3, vak K, waar ik veiligheidshalve de bescherming van de manke steward zocht. Je weet het tenslotte nooit met de ‘Black Star Ultra’s’ en de ‘Roslar Army’.
De wedstrijd dan. KSV Roeselare heeft recent betere tijden gekend, de club degradeerde in 2009 naar de Tweede Klasse en kwam vorig seizoen niet verder dan de 15e plek, net boven de ‘Eindronde voor Degradatieplek’, nog erger dan Sparta in Nederland. De bezoekers van KM Torhout (KM staat voor Koninklijke Maatschappij) spelen sinds twee jaar weer 3e Klasse na een aantal jaren 4e Klasse na de fusie in 2002 en zou normaal gesproken een makkelijke prooi moeten zijn voor de thuisploeg. Maar ook in Belgiekske is de beker, hier Cofidis Cup genaamd’, een grillige uitschakelingscompetitie dus er kon van alles gebeuren. Nou ja, er gebeurde dus na de eerste 15 minuten bijna niks meer nadat Torhout de onmachtige aanvallen van Roeselare had weerstaan. Roeselare moest het vooral hebben van nieuwe(huur)ling Papa Sene, de Senegalees kwam met trainer/speler Sergiy Serebrennikov mee van Cercle Brugge, en Anthony Di Lallo. Laatstgenoemde, met een vrije rol achter de spitsen, haalde het bloed onder de nagels van tegenstander, arbitrale trio en ondergetekende met zijn voetbalmaniertjes maar werkte zich een ongeluk. Naarmate de 1e helft vorderde bleek dat beide clubs het vooral van werken moesten hebben. De enige met een meer dan normaal voetbalinzicht was de nieuwe trainer, de al eerder genoemde Oekraïner Serebrennikov, heersend op het middenveld met nummer 14. Buiten een paar kleine kansjes van Roeselare en wat ongevaarlijke uitbraken van Torhout viel er niks te beleven.
Rust 0-0, geen andere stadionhap dan cup-a-soup groente met een beschuitje…. Zucht.
Toen ik me voor de tweede helft weer langs de nieuwe Tribune 2 had gespoed, die overigens gesloten was wellicht wordt die bewaard voor een eventueel nieuw verblijf in de 1e Klasse, werd ik getrakteerd op een totaal anders spelend Roeselare. De zwart/witten in een vreselijk overdadig door reclame gedecoreerd tenue, gingen zwaar in de aanval en dat leverde een even simpel als mooi doelpunt op toen Sene een steekballetje van Benjamin Lutun netjes inschoof. Luttele minuten later was de Senegalees betrokken bij een knappe aanval waarna hij de bal op de lat kopte. Ik ging er eens goed voor staan, maar na een kwartiertje was het alweer gedaan met het offensief en begonnen de ‘buren’ uit Torhout wat uit hun schulp te kruipen. Het was in deze fase aan doelman Verhulst te danken dat er niet snel een gelijkmaker viel, maar de in kanariegeel gestoken sluitpost had in de 64e minuut geen schijn van kans bij een bekeken vrije trap van Torhouts Dekeyzer.
Nu ontspon zich een kat en muisspel waarbij Roeselare niet kon en Torhout niet wilde. Roeselare behield het balbezit, maar slaagde er slechts sporadisch nog in om doelman Vanhee in de problemen te brengen. Na een individuele actie over links was het invaller Sven De Rechter die met een afstandschot in de winkelhaak alsnog een kwalificatie voor de volgende ronde kon afdwingen voor Roeselare. O ja, hoeveel mensen er waren? De webstek geeft geen verheldering en ook bij de bond kon ik niks vinden, ik houd het op 500 waaronder 50 Torhouters. Mij restte een gezwinde gang naar de auto van D en een zoektocht naar een frituur die we dan in Sint-Juliaan vonden, gewoon aan de doorgaande weg.
Zondagmiddag naar een tweede wedstrijd uit de 4e ronde van de Cofidis Cup, maar eerst nog een festival bijwonen. Daar op tijd weg, 15.00 met 45 minuten te gaan. Nieuwe bestuurder A, ook een voetbalfan, heeft er ook zin in, zijn auto niet, na 5 minuten kokende motor in het West-Vlaamse niemandsland. Dichtstbijzijnde huizen natuurlijk niemand thuis, dan maar wat water uit een vijver in het reservoir en wat extra mee voor onderweg, OK we zijn wat later.
Bij snelweg aangekomen, korte omleiding, goed de tweede helft telt ook nog voor een ‘grondhoppunt’, maar dan 10 km voor de splitsing naar de E40 naar Brussel WERKZAAMHEDEN, WEGVERSMALLING, TOERISTEN OP WEG NAAR HUIS, AAAAAHHHHHHHHHHH.
Dus geen KRCB Bambrugge tegen Royal White Star Woluwe. Neerleggen bij absolute overmachtsituatie en naar station Antwerpen gebracht. Had ik al gezegd dat het een beetje tegenzat dit weekeinde? Dus natuurlijk trein gemist op 5 minuten en 55 minuten wachten. Tijd dan wel weer goed gebruikt om te eten met een warme wafel, met warme kersen en slagroom toe.
Alle bestuurders bedankt dat ik mee mocht rijden en D bedankt voor de overnachtingen. Volgende grondhop? Na drie dagen thuis heb ik er al weer zin in ;0)
